روان کننده های بتن

میزان کاهش آب مخلوط که در اثر استفاده از افزودنی ها حاصل می شود، بین 5 تا 15 درصد تغییر می کند. در بعضی شرایط بخشی از این کاهش آب درنتیجه حباب زایی است که توسط افزودنی انجام می شود. مقدار کاهش واقعی در آب مصوفی بستگی به میزان سیمان مصرفی، نوع دانه های سنگی، پوزولانها و عوامل حباب زا (در صورت وجود)، دارد. بنابراین لازم است مخلوط هایی بطور آزمایشی ساخته شود تا به خواص بهینه افزودنی پی ببریم و در ضمن اثرات جنبی ناشناخته و محتمل آن هم مشخص شود.

از جمله اثرات جنبی احتمالی می توان جدایی دانه ها، آب انداختن و کاهش کارایی با گذشت زمان را نام برد. در مقایسه با عوامل حباب زا، افزودنی های روان کننده معمولا نمی توانند در چسبندگی بتن بهبودی ایجاد کنند. افزودنی هایی که از نوع اسید های هیدروکسی کربوکسیلیک می توانند در بتن های با کارایی بالا آب انداختگی ایجاد کنند. اما از طرف دیگر افزودنی هایی از نوع اسید های لیگنوسولفونیک معمولا چسبندگی را بالا می برند، زیرا تا حدی حباب زا هستند.

 گاهی هم در این ارتباط لازم است برای جلوگیری از حباب زایی زیاد، مقداری از عوامل خارج کننده هوا استفاده کنیم. این نکته هم باید مورد توجه قرار گیرد که اگرچه با استفاده از افزودنی های روان کننده سرعت گیرش کم می شود ولی معمولا سرعت کاهش کارایی کم نمی شود. هر چه کارایی بتن بیشتر باشد، سرعت کاهش آن نیز بیشتر است.