مخلوط کن یا میکسر های بتن​

در هر مخلوط کنی اساسا باید مصالح در همه قسمت های مخلوط کن به صور یکنواخت پخش گردد تا در نتیجه بتن همگن و یکنواختی بدست آید. کارایی و راندمان مخلوط کن را می توان با نمونه گیری از مخلوط داخل آن ارزیابی نمود. استاندارد ASTM C 94-83 توصیه می کند که در زمان تخلیه نمونه هایی از یک ششم و پنج ششم هر پیمانه گرفته شود و سپس اختلاف خواص این دو نمونه تعیین گردد. این اختلاف نبایستی از مقادیر زیر بیشتر شود.

الف) وزن مخصوص بتن از: 16 کیلوگرم بر متر مکعب
ب) میزان هوا از: 1 درصد
ج) اسلامپ: 25 میلیمتر در حالتی که متوسط اسلامپ از 100 میلیمتر کمتر است و 40 میلیمتر موقعی که متوسط اسلامپ بین 150 – 100 میلیمتر است.
د) درصد سنگدانه باقیمانده روی الک 4/75 میلیمتر از: 6 درصد
ه) وزن مخصوص ملات بدون هوا از: 1/6 درصد
و) مقاومت فشاری (متوسط 7 روزه سه نمونه استوانه ای) از: 7/5 درصد

استاندارد BS 3963 آزمایش های دیگری روی نمونه های مشخصی را پیشنهاد می کند.
آزمایش ها بر روی دو نمونه که از هر ربع پیمانه گرفته شده اند، انجام می شود. آزمایش تجزیه بتن تازه بر اساس BS 1881 نیز جهت تعیین مقادیر زیر انجام می شود.
الف) میزان آب برحسب درصد نسبت به مواد جامد (تا 0/1 درصد)
ب) میزان ریزدانه برحسب درصد کل سنگدانه (تا 0/5 درصد)
ج) میزان سیمان بر حسب درصد کل سنگدانه (تا 0/01 درصد)
د) نسبت آب به سیمان (تا 0/01)

دقت در نمونه گیری با اعمال محدودیت روی حدود متوسط هر جفت نمونه تایید می شود و در صورتی که دو نمونه یک جفت بطور نا مربوطی با هم تفاوت داشته باشند، نتیج باید کنار گذاشته شود. عملکرد یک مخلوط کن از روی اختلاف بین بالا ترین و پایین ترین متوسط جفت های هر پیمانه، با بکار بردن سه پیمانه مجزا ارزیابی می شود. حداکثر تغییرات قابل قبول، درصد هایی که در بالا بدان ها اشاره شده در استاندارد BS 1305:74 برای مخلوط کن های پیمانه ای و در استاندارد BS 4251:74 برای مخلوط کن های کامیونی آورده شده است.