بتن ریزی با پمپ

امروزه بتن در حجم های زیادی توسط بتن و با استفاده از لوله های انتقال تا مسافت های نسبتا زیاد و به محل هایی که دسترسی به آنها با روش های دیگر مشکل است، انتقال می یابد. سیستم بتن ریزی با پمپ بتن از یک ظرف قیفی شکل که محل ریختن بتن از مخلوط کن می باشد، پمپ و لوله های انتقال تشکیل شده است. بسیاری از بتن ریزی با پمپ ها با عملکرد مستقیم از یک پیستون افقی با مجموعه شیر های نیمه دوار برای اطمینان از عبور ذرات درشت دانه تشکیل می گردند.
بتن تحت وزن خود و تحت مکش حاصل از حرکت پیستون بداخل پمپ می رود. با باز و بسته شدن متناوب شیر ها، بتن وارد لوله ها شده و همیشه آنها را پر نگه می دارد. استاده از دو پیستون باعثت یکنواختی جریان بتن می گردد. خروجی تا 60 متر مکعب در ساعت را می توان از لوله های تا قطر 220 میلیمتر بدست آورد.

همچنین گاه از بتن ریزی با پمپ های کوچک قابل حمل بنام پمپ های فشرده در انتقال بتن استفاده می شود. بتن ریخته شده در ظرف قیفی شکل پمپ با دوران تیغه هایی در داخل لوله هایی قابل انعطاف که به محفظه پمپ متصل اند، رانده می شود. این محفظه تحت خلا با فشار جیوه حدود 600 میلیمتر می باشدد. این خلا سب می شود که بجز زمانی که لوله ها توسط غلطک ها فشرده می شوند، شکل آنها استوانه ای باقیمانده و اجازه دهد تا جریان پیوسته بتن برقرار گردد.

دو غلطک دوار پیوسته با فشرده کردن لوله های قابل انعطاف سبب راندن بتن به لوله تخلیه می شوند.بتن ریزی با پمپ های فشرده گاه روی کامیون نصب شده و توسط میله های تا شده بتن را انتقال می دهند. با لوله های تا 75 میلیمتر می توان خروجی تا حدود 20 متر مکعب بتن در ساعت از این پمپ ها بدست آورد.

پمپ های فشرده قادرند بتن را تا مسافت افقی 90 متر و ارتفاع 30 متر انتقال دهند. لیکن با پمپ های پیستونی می توان بتن را تا مسافت افقی 450 متر و ارتفاع 40 متر انتقال داد. نسبت بین مسافت افقی به ارتفاع بستگی به روانی بتن و سرعت آن در داخل لوله دارد. سرعت بیشتر سبب کم شدن این نسبت می شود. برای مسافت های طولانی تر می توان از بتن ریزی با پمپ های لوله ای استفاده نمود.
قطر لوله انتقال حداقل باید سه برابر قطر درشت ترین دانه انتخاب شود. لوله های سخت و انعطاف پذیر هر دو می توانند استفاده شوند، در حالیکه لوله های انعطاف پذیر اتلاف اصطکاک اضافی و مشکل تمیز کردن را به همراه خواهند داشت. لوله های انعطاف پذیر اتلاف اصطکاک اضافی و مشکل تمیز کردن را به همراه خواهند داشت. لوله های آلومینیومی نبایستی مصرف گردند زیرا با قلیایی های سمان فعال و انفعال انجام داده و گاز هیدروژن تولید می کنند که بعدا در بتن حباب ایجاد کرده و سبب کاهش مقاومت خواهد شد.

مخلوط بتنی که باید پمپ گردد، نبایستی زبر و بسیار چسبنده باشد، همچنین باید نه خیلی خشک و نه خیلی تر باشد. در حقیقت روانی بتن بسیار مهم است. برای بتن پمپی، اسلامپ بین 40 تا 100 میلی متر یا ضریب تراکم 0/9 تا 0/95 و یا زمان V-B بین 3 تا 5 ثانیه توصیه شده است. از آنجا که عمل بتن ریزی با پمپ کردن خود سبب تراکم می شود، لذا ممکن است اسلامپ در هنگام تحویل 10 تا 25 میلیمتر کاهش یابد. روانی مناسب مخلوط سبب می شود که از افزایش مقاومت اصطکاکی در لوله ها در مخلوط های خیلی خشک و جدایی دانه ها در مخلوط های خیلی تر، جلوگیری شود. بخصوص درصد ریزدانه بسیار مهم است.

زیرا کم بودن آن سبب جدایی و زیاد بودن آن باعث افزایش مقاومت اصطکاکی و احتمال مسدود شدن لوله ها می شود. حالت بهینه موقعی است که حداقل اصطکاک با دیوار ها و جدار های لوله و حداقل فضای خالی در مخلوط ایجاد شود. این حالت با یکنواختی دانه بندی و پیوستگی آن حاصل می شود. برای بتن های با حداکثر اندازه دانه سنگی 20 میلیمتر، مقدار بهینه ریزدانه (ماسه) بین 35 تا 40 درصد می باشد و ماسه زیر الک 300 میکرون باید حدود سه درصد باشد که شامل ماسه و یا مواد پوزولانی مثل توف و تراس می شود و این میزان پیوستگی دانه ها را با دانه بندی سیمان محفوظ نگه می دارد.

در بتن ریزی با پمپ کردن بتن دانه سبک، جهت غلبه بر مشکل افت کارایی، بعلت جذب آب زیاد مصالح سبک و متخلخل، افزودنی های خاصی ( مواد کمکی برای پمپ ) بکار می رود. بتن با مواد هوازا معمولا تا فاصله های کوتاه و حدود 45 متر پمپ می شود. زیرا در مسافت های بیشتر حباب های هوا فشرده شده و سبب کاهش کارایی بتن می شود.

منبع: سقف وافل

0 پاسخ

دیدگاه خود را ثبت کنید

تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟
در گفتگو ها شرکت کنید.

بتن ریزی با پمپ